Najlepszy czas na zostawienie dziecka pod opieką dziadków?

Jadę samochodem.... wspaniałym Fordem K (pieszczotliwie nazywanym Fordką)  - samochodem, który był naszym pierwszym, małżeńskim autem. Z tyłu nie ma fotelika dla dziecka, nie ma również psa... Ja podjeżdżam pod uczelnie, zgarniam Tatę Mani i jedziemy na coś pysznego. Czy to sen? Czy czas się cofnął o kilka lat - Tata Mani studentem, ja jadę z domu rodzinnego.. Jedziemy na deser - tak po prostu, bez powodu... Kiedy tak było ostatni raz??? Chyba z 1,5 roku temu.... Wchodzimy do Złotych - niczym prowincjusze rozglądamy się, obserwujemy, nie możemy się nadziwić.. "O... tu teraz jest ten sklep, a tu remont zrobili.... O tamten się zamknął... Ile tu ludzi?!!" ... A za chwilę "Pamiętasz, jak kiedyś często tu piliśmy kawę, a tam jedliśmy obiad?" Znów czujemy się jak para świeżo upieczonych małżonków lub nawet para narzeczonych. Znów ten błysk w oku, słodkie buziaki i trzymanie się za ręce... Ach ta miłość!! Jak cudowni nic nie musieć... nie słyszeć wewnętrznego, wiecznie marudzącego i wyszukującego rzeczy do zrobienia głosu! 

Zapytacie- jak to możliwie?

To prostsze niż można sobie wyobrazić.... wystarczy skorzystać z instytucji Dziadków i Cioci.

 Tylko czy podjęcie takiej decyzji, jaką jest zostawienie naszego najukochańszego Szkraba pod czyjąś opieką na noc, jest  takie łatwe? Jedne mamy nie mają z tym żadnego problemu (nazwijmy ją "Mamą Bezproblemową"), inne wręcz przeciwnie - odkładają ten moment w nieskończoność ("Mama Odkładająca"). Są też takie, które tylko szukają okazji, aby podrzucić komuś dziecko....   ( "Mama Kukułka"). Gdzie jest granica między nadmiernym przywiązaniem matki do dziecka, a postawą mocno wyluzowanej mamy, która może stać się przedmiotem nieprzyjemnych szeptów z otoczenia? Może prościej by było, gdyby był odgórnie wyznaczony czas np.  "Jeżeli Twoje dziecko skończyło 9 mc, to pora na zostawienie go na noc u dziadków".

Ale taką

decyzję trzeba podjąć samemu.  Trzeba dojrzeć, poukładać sobie w głowie.... Jaki to zrobić? Jak się przygotować? Jak przygotować dziecko? Pytań w głowie wiele. Myślę, że nie tylko ja stałam przed takim dylematem i zastanawiałam się, jak to wszystko zorganizować?

Mariankowa Mama jest na granicy - między Odkładającą  a Bezproblemową. Sama dokładnie nie wie czemu tak długo nie odważyła się na ten krok? Może dlatego, że nie miała takiej potrzeby? Nie studiuje, że pracuje, nie imprezuje, nie wyjeżdża.... Ktoś stwierdzi - nuda! Tylko o tym, czy jej życie jest monotonne i nudne, należałoby spytać samą Mariankową Mamę. Myślę, że wszystko jest do pogodzenia, bo gdy rodzina się powiększa i pojawia się dziecko - zmieniają się priorytety.

Ale dziś jest właśnie ten WIELKI dzień, a raczej noc! Dziś Marianna pierwszy raz nie nocuje z  Mani Mamą. Została na noc u Dziadków. Pewnie nadal ten krok by nie nastąpił, gdyby nie Maluch w brzuchu - który coraz bardziej się rozpycha i nieustannie przypomina, że już tuż tuż do spotkania, a rozstanie z Marianną na noc - a nawet na kilka nocy, z niewyjaśnionych przyczyn ma nastąpić w tym samym czasie, co pojawienie się Malucha.  Mariankowa Mama zna siebie nie od dziś i wie, że lepiej się naszykować na scenariusz z żółtaczką w tle i pobytem  w szpitalu 4-5 dniowym, niż żyć nadzieją, że uda się wyjść ze szpitala z Maluszkiem powiedzmy w 3 dobie. Pobyt w szpitalu, pojawienie się drugiego dziecka ( w głowie kolejne myśli "Jaki będzie?", "Czy pokocham Go równie mocno jak Marianną? Czy to jest w ogóle możliwe?" ;) Kobiety w ciąży nie są normalne - wspomniałam już o tym??), hormony, zmęczenie, adrenalina, a do tego wszystkiego jeszcze tęsknota za córeczką i rozmyślanie - jak sobie radzi beze mnie? Czy nie płacze? Czy nie tęskni?.....

 Jeśli można się do jakoś chociaż trochę przygotować - to czemu nie?

No więc  została u Dziadków - moja ząbkująca, z czwartą czwórką w natarciu i groźnie zbliżającymi się trójkami 14- miesięczna  Córeczka. My - czyli Mani Mama i Mani Tata relaksujemy się, nie denerwujemy... Wiemy, że nasz Skarb jest w dobrych rękach. To przełomowa noc - krok milowy! Jutro się spotkamy... cieszę się, że umiałam podjąć taką decyzję. Cieszę się, że jutro znowu Ją przytulę... 

Zaliczyłam kolejeny etap - jest z siebie dumna! 

A jak to było u was? Czy już macie takie decyzje za sobą? A może nadal czekać na odpowiedni moment?