Projekt "Moje wyzwanie to bieganie"

Dzień leci za dniem, a ja... ciągle czegoś szukam, do czegoś dążę i wymyślam sobie nowe cele do zrealizowania, bo boję się, że najzwyczajniej w świecie nie zdążę, że życie mnie ominie, że je przegram.....

Czasem mam wrażenie, że życie mi ucieka - gonię je, pędzę ile sił w nogach, a ono bez pytania wymyka się z rąk, niczym piasek z zaciskanej z całej siły dłoni. 

Może dlatego, że zawsze byłam kiepska w bieganiu?

Wśród wielu pomysłów, które mniej lub bardziej nieproszone pchają się do mojej głowy, pojawił się nowy projekt - projekt osiągnięcia tego, co zawsze wydawało mi się nie do przeskoczenia. 

Chcę przebiec 5 km z przysłowiowym palcem w nosie. 

Nie wiem kiedy?

Nie wiem nawet jak?

Bieganie nigdy nie było moją mocną stroną, ale to już postanowione i odwrotu nie ma.

Od kiedy pamiętam już sama myśl o bieganiu wywoływała we mnie dreszcze - mam nawet wrażenie, że to cecha dziedziczna.... You know, what I mean?

 Nawet teraz kiedy o tym myślę, przed oczyma pojawia mi się pewien traumatyczny obrazek z przeszłości.... To była jakaś 6 klasa podstawówki, lekcja wf-u, a słowa- bieg na kilometr zabrzmiały prawie jak kara śmierci. Pamiętam mój nierówny oddech, oczy zachodzące łzami i pojawiający się znikąd katar, który wzmagał zmęczenie. Nogi z każdym krokiem wydawały się być coraz cięższe, ciało odmówiło współpracy. Obraz w moich załzawionych oczach rozmywał się coraz mocniej, by pod samą metą zniknąć w ciemności. Totalna porażka.

 Bieganie? 

Jak to możliwie, że ludzie to robią dla przyjemności??

 Jakim cudem potrafią w ten przedziwny sposób odpoczywać, relaksować się, a co najbardziej zaskakujące - czerpać  siły do kolejnego działania?

Muszę przyznać, że mój problem leżał w głowie - to ona ciągnęła mnie w dół i nie pozwalała zakochać się w bieganiu. 

Wiele razy podejmowałam wyzwanie - ale moja motywacja miała zaskakująco krótki termin ważności. PYK i znikała! 

Teraz moje nastawienie jest inne.

 Wszystko dzięki Trzpiotom. 

Oni daj mi siłę i kopniaka do wzięcia się za siebie. 

To dla nich mama musi być wysortowana i zdrowa. 

Nie ma miejsca na choroby cywilizacyjne, kompleksy i zamartwianie.

Chcę być szczęśliwa i zadowolona z siebie. Z tego jak wyglądam i jak się czuję sama ze sobą. Maluchy to wyczują, a szczęśliwe dzieci i szczęśliwa mama to klucz do sukcesu szczęśliwej rodziny.

Kto się przyłącza? 

A może już świetnie biegacie i macie już tą całą batalię o zgrabną pupę i płaski brzuszek za sobą?

Może ktoś ma dla mnie jakieś cenne wskazówki? 

Trzymajcie kciuki! Zagrzewajcie do walki o siebie! Bądźcie moją motywacją!