niedziela, 20 grudnia 2015

Życie dwulatka....

   Za chwilę Boże Narodzenie.
 Kurczę, powiem Wam, że chociaż za oknem nie ma śniegu, a ja nie wiele się do nich przygotowuję, gdyż spędzamy je u rodziców, cholernie się na nie cieszę.
Marianna ma już prawie dwa lata. 
Niby tak mało, a zarazem pole manewru jest już na tyle szerokie, że wspólne przygotowania sprawiają nam wszystkim ogromną frajdę.

Powiedzmy takie pieczenie pierniczków....
To nic, że mąka jest wszędzie, a pies zlizuje ją z podłogi jakbyśmy właśnie rozsypały psie chrupki. 

Mieszanie mąki rączkami jest takie przyjemne!
Nie chcę jej tego odbierać!
A wrzucanie łyżką do miski to wyzwanie godne odznaki!
Sprzątania i tak zawsze mam pod dostatkiem - co tam te kilka łyżek mąki...? 
Nie rusza mnie NAPRAWDĘ nic!
Serio serio ;) 
Najważniejsze są emocje, które odczytuje z jej słodkiej buźki.

 Radość, fascynacja, oczarowanie, zniecierpliwienie, entuzjazm... 
Te buziaki dla piernikowej choinki z radości, że tak pięknie się udało....
Wylizywanie łyżki z resztkami lukru czy rozsypywanie cukrowych dekoracji po blacie.... 
"Mamooooo mam...." - biegnie do mnie trzymając w rączce fartuszek.
I już stoi na krzesełku, już czeka na wspólne kucharzenie..

Nie rusza mnie bałagan na podłodze, porozrzucane skarpetki, które co chwilę są na Jej stopach, a za chwilę już nie, bo teraz trzeba założyć inne i zupełnie nie do pary.....
A rozrzucone zabawki, niepozatykane flamastry, ciastolina, foremki - okazują się być potrzebne na dwie sekundy, by czasu starczyło na oglądanie książek i budowanie z Duplo.

Dzień Dwulatka jest naprawdę bardzo zabiegany!!
Jest tyle spraw do załatwienia...
Bo kto inny obskoczy wszystkie kałuże w okolicy i przy okazji nakarmi kaczki i porozrzuca kamyki?
Nikt inny nie ma na to czasu! 
A taki dwulatek MUSI!!
 I nie ma, że boli! Bycie dwulatkiem to nie przelewki!
A to jeszcze nie koniec obowiązków....nie nie nie!
Dwulatek musi się trochę pozłościć, poudawać, że płaczę, przy okazji ćwicząc do perfekcji umiejętność obrażania się na zawołanie i wymuszania płaczem. 
Nie wolno zapomnieć o obowiązkowym złoszczeniu się przy ubieraniu i śmianiu się, gdy uda się chociaż odrobinkę zachęcić mamę do gonitwy po mieszkaniu bez majtek  (oczywiście to nie mama nie ma majtek - tak dla jasności). 
Gdy dodatkowo jest się dwulatkiem starszakiem, to do całej jakże już wielkiej puli rzeczy do zrobienia każdego dnia, dokładany jest jeszcze obszerny zakres obowiązków starszego rodzeństwa. Pieluszki, zabawki, kołysanki, wciskanie smoczka, podjadanie chrupek, podbieranie smoczka, wspólna zabawa.... wspólne zasypianie, wspólne budzenie się.....płakanie, jęczenie i marudzenie.

 Sami widzicie, że bycie dwulatkiem musi być naprawdę uciążliwe i wykańczające - okażmy więc swoim dzieciom odrobinę zrozumienia - im musi być naprawdę ciężko ;)









1 komentarz:

Daj znać, co o tym sądzisz