Spokojnie - to TYLKO bunt

Leży sobie na chodniku mój aniołek.

 Na zmianę krzyczy i płacze, krzywi się i kopie nóżkami.

 Mój aniołek o blond loczkach miewa gorsze chwile. 

Sprawdza mnie i testuje wszerz i wzdłuż. 

Gdy nie reaguje - przestaje wyć... spogląda zdziwiony, pewnie myśli "Czy ta mama zgłupiała? 

Ja tu jej urządzam cyrk - a ona nic?"

 Spokojnie stawiam krok w przód. 

Jeden - drugi -trzeci... 

"Aniołek" twardo chce postawić na swoim.

Już prawie się złamał - już prawie daje się wciągnąć w zabawę w ganianego...ale nie, jednak woli jeszcze chwilkę popłakać i poleżeć na chodniku.

Tak -macie racje - to bunt na mariankowym pokładzie.

Musimy to przetrwać i nie dać się wyprowadzić z równowagi.

Tylko jak??

Myślę, że prędzej czy później każde dziecko przechodzi ten etap. Marianna jest charakterna - zupełnie nie wiem, po kim (??) - bo ja przecież taka jestem ugodowa, poukładana i spokojna... 

Próbuje swoich sił kiedy tylko może. A ja ćwiczę cierpliwość - szkoda tylko, że cierpliwość nie mieści się w mięśniach brzucha - miałabym już całkiem niezły sześciopak....

Czy nie masz wrażenia, że to twoje dziecko płacze najgłośniej? A wszystkie panie na placu zabaw patrzą na ciebie jak na mordercę - bo nie reagujesz, a przecież to dziecko taaaak strasznie płacze i  na pewno je bije, albo celowo zrobiłam mu krzywdę, tak, żeby nikt nie widział. Albo jestem kiepska mamą i nie umiem postępować z własnym dzieckiem. Chyba jestem  też bez serca - przecież to jeszcze dziecko i trzeba dać mu to co chce, pozwolić wejść sobie na głowę i zrezygnować z własnych planów, bo dziecko PŁACZE! No i skoro tak nauczyłam - to teraz tak mam! Sama jestem sobie winna! O!

I nagle robi się jakoś bardziej gorąco, a policzki jakieś bardziej czerwone. Oczy zaczynają zachodzić łzami i już sama nie wiesz czy to z bezsilności, irytacji czy nerwów. Już ledwo widzisz tego swojego aniołka na chodniku. Nikt nie obiecywał... pomyślisz. Ale czemu od razu tak z grubej rury? Czemu to właśnie twoje dziecko tak się pręży i wygina, że nie możesz zapakować go do wózka, aby jak najszybciej wyjść za bramkę placu zabaw i uciec przez zabójczym wzrokiem wspaniałych matek, które potrafiły wychować swoje dziecko lepiej ode ciebie?? I nakręca się spirala złych emocji, czujesz, że zaraz wybuchniesz, a chwilę późnej będziesz tego żałować. Wtedy pomyśl "To bunt...." - a w miejsce kropek wpisz wiek swojego dziecka. Zapakuj je do wózka - i idź przed siebie. Powtarzaj, aż sama w to uwierzysz "Nic złego się nie dzieje - taki etap". Uśmiechnij się sama do siebie i pomyśl "wypłacze się - będzie lepiej spało". Nie ulegaj, nie czekaj, nie przeciągaj - a nade wszystko nigdy nie próbuj wytłumaczyć, gdy dziecko drze się jak opętane - nie usłyszy nawet jednego słowa.  Jeśli widzisz, że jest szansa na wyrwanie go z tej buntowniczej drogi, którą chce podążyć - obróć to w zabawę, zacznij się wygłupiać lub żartować. Gdy jest już na to za późno... przetrwaj - pomyśl o czymś miłym/ na chwilę spróbuj usłyszeć coś innego niż wrzask dobiegający z wózka - relaks - "To tylko bunt".

Pamiętaj to -Ty tu jesteś szefem!

Marianno - mamusia się nie da, ale sądzę, że i tak będziesz próbować...

 A Ty jak radzisz sobie z atakami płaczu i złości swojego dziecka?